Cauda Equina Syndroom

Wat is de Cauda Equina

Tijdens de ontwikkeling van de rug groeit de wervelkolom sneller dan het ruggenmerg. Hierdoor eindigt het eigenlijke ruggenmerg meestal ter hoogte van de eerste of tweede lendenwervel. De zenuwen die dus op de lagere niveaus uit zullen treden lopen als een bundel in het wervelkanaal. Deze bundel lijkt op een paardenstaart en wordt daarom cauda equina genoemd.

Hoe ontstaat een Cauda Equina Syndroom?

De zenuwen van de cauda zijn kwetsbaarder dan de gewone zenuwen zoals die in de armen of benen lopen. Wanneer de cauda wordt samengedrukt, zullen de zenuwen op de plaats van de beklemming beschadigen en zal de normale zenuwfunctie geheel of gedeeltelijk ophouden.

Wat zijn de verschijnselen van een Cauda Equina Syndroom?

• Pijn laag in de rug
• Uitstralende pijn in de benen
• Zwakte of verlamming van één of beide benen
• Gevoelsstoornissen in één of beide benen
• Vaak is typisch de gevoelloosheid in het kruis en rond de anus
• Plassen en ontlasting zijn gestoord, vaak lukt het niet

Oorzaken van het Cauda Equina Syndroom:

• Grote hernia
• Ongeval met breuk en/of verschuiving van een wervel
• Ontsteking met abces vorming
• Gezwel of uitzaaiing van een tumor

Welke onderzoeken zullen worden verricht?

Natuurlijk is een lichamelijk onderzoek met een nauwkeurig neurologisch onderzoek een eerste stap om de diagnose te stellen. Gewone Röntgenfoto’s zullen meestal niet voldoende laten zien zodat aanvullende Röntgendiagnostiek noodzakelijk is. Contrastfoto’s en/ of CT-scans zullen vaak een goede indruk over de oorzaak kunnen geven. Indien er de beschikking is over een MRI scanner zal deze vaak de voorkeur hebben.

Welke therapie mogelijkheden zijn er voor het Cauda Equina Syndroom?

Naast een snelle diagnose moet de therapie gericht zijn op het zo snel mogelijk opheffen van de beklemming van de zenuwen. Een hernia moet dus met spoed worden verwijderd, of een abces worden geopend.

Behalve bij letsels als gevolg van een ongeval is er nog geen eenduidige mening over het nut van het geven van hoge doseringen bijnierschorshormoon (corticosteroïden).De prognose ten aanzien van het herstel van de zenuwen is helaas niet voorspelbaar. Zenuwweefsel is erg kwetsbaar en herstelt vaak moeilijk. Restklachten zullen dan ook regelmatig kunnen blijven bestaan.

Na de decompressie operatie zal afhankelijk van de restklachten de therapie daarop gericht moeten zijn. Zo zal bij uitval van zenuwfunctie (verlamming) een intensieve revalidatie periode volgen, waarin geleerd wordt met hulpmiddelen toch te kunnen lopen en functioneren. Een belangrijke taak is daarbij weggelegd voor de Revalidatiearts. Deze specialist kan alle mogelijkheden voor een zo normaal mogelijk functioneren het beste beoordelen en aanpassingen ook in en om de woning beoordelen en verzorgen.

(Advertentie)