Een gebroken heup is een serieus gezondheidsprobleem vooral omdat het vaak oudere en bejaarde mannen en vrouwen overkomt die vallen in hun eigen huis. In de Verenigde Staten worden er jaarlijks meer dan 320.000 mensen opgenomen wegens een gebroken heup, zowel thuis veroorzaakt als tijdens een auto- of ander ongeluk. Slechts 1 op de 4 van die patiënten geneest volledig. Vaak niet alleen door de soort breuk, maar ook door bijkomende gezondheidsproblemen welke natuurlijk bij deze oudere patiënten vaak meespelen en niet te vergeten de vaak aanwezige osteoporose (botontkalking).
Het heupgewricht bestaat uit een kop en een kom. De heupkop gaat over in de hals (collum) en via een tweetal verdikkingen (trochanters) waaraan krachtige spieren vastzitten, zit de hals vast aan het dijbeenbot (femur).
Diagnosestelling
Na de val zal een patiënt natuurlijk veel pijn hebben. Opvallend is vaak dat het been naar buiten ligt gedraaid en korter lijkt. Erop staan is meestal niet meer mogelijk.
Uw arts zal röntgenfoto’s nemen van uw beide heupen om te bepalen waar precies het bot gebroken is en hoever de verschillende stukken uit elkaar staan. Indien er sterke verdenking is op een breuk, zonder dat de röntgenfoto dit duidelijk laat zien, kan een scan worden overwogen.
De meeste heupfracturen bestaan uit een drietal types:Dijbeenhals-breuk (collum-fractuur): deze ligt in het gebied van de hals zo’n 2,5 tot 5 cm. van de heupkop af. Deze breuken liggen binnen het heupkapsel. Hierdoor kan de bloedvoorziening naar de afgebroken kop in gevaar komen met afsterven (heupkopnecrose) als gevolg (zie plaatje).Breuken door de verdikkingen (pertrochantere fracturen): deze zijn vaak met meerdere fragmenten en daardoor minder stabiel en stevig.Breuken direct onder de verdikkingen (subtrochantere fracturen). Deze zijn wat zeldzamer en komen vaker voor bij ziektes die de sterkte van het bot hebben aangetast.
Lees verder over de behandeling van een gebroken heup –>